Rozpacz

Słowa uwięzione w krtani.
Gdy spłyną serce mogą poranić.

Więcej nie trzeba

Na zieloną słomkę
Czerwcową nanizać poziomkę.

Rokita

Wierzba rosochata
Bo w niej dusza rogata.

Inna miara

„Wolę naturalne twarze.
Są takie słodkie…” –
Plotła. Walcząc co wieczór z makijażem.
Dłutem i młotkiem.

Niezłomna

Gdy któryś jest w jej typie,
Szybko się bastion cnoty sypie.

Skrupulatny

Szczęście mierzył łokciami.
Radość na palcach wyliczał.
I – tak między nami –
Bilans go nie zachwycał.

Twarze

Nasze twarze.
Witraże.
Lustra rozbite.
W uśmiechy skąpe i w łzy obfite.

Czym chata bogata

Dostał niestrawności
Od nadmiaru gości.

Geny

Zbałamucił cudzych żon wiele.
Brzydkich, ładnych i tych niczego.
Aż dopadli mężowie przecherę
I – obiwszy – powlekli przed sędziego.
Ten słuchał i milczał złowrogo.
Winowajca krzyczał: „Jestem niewinny!”
– Jak się zwiesz? – spytał arbiter srogo.
– Spoufałek Mimorodzinny.

Miara miłości

Wyśpiewywał peany,
Hymny godne aniołów,
Po uszy w niej zakochany
(mierząc – rzecz jasna – od dołu).