karmelowy strzępek myśli

na mapie własnego ciała
wyznaczam punkty zbieżne
ze smutkiem niezaspokojonym
pragnieniom nie pozwalam
wyfrunąć poza klatkę dłoni
na klucz zamykam ze zgrzytem
kopczyk rdzy usypany u stóp
kładzie się echem na jutrze
tuszem maźnięty znak niepamięci

gdy

na rozgoniu widnokręgu chmury
pierzą się na przekór drzewom kłębiastym
kagańce opadają słupom szczudłowatym
zatrzaskują przed nosem myśli nieswoje
kolędy z chińskiej pocztówki spłaszczone
melodyjki nie chwytają za serca

Witam.

Zauważyłam, że zamieszczone serdeczności zniknęły w odmętach internetu, więc raz jeszcze życzę wszystkim zdrowych, radosnych i pięknych Świąt Bożego Narodzenia.
Niech ta Pierwsza Gwiazdka przed Wigilijną Kolacją opromieni nie tylko świąteczny czas, ale przyniesie szczęście na cały następny rok.

Pozdrawiam:)

Lena

nagle

mężczyzna o rękach dziecka
kotwiczy w mojej twarzy
oczyma ciężkimi jak grzech
kulki rtęci toczą się
między piersiami bezwstydnie
żłobią ścieżkę na udach
piętnem wsiąkają w skórę

mogłabym

mogłabym być cieniem
później zaczętym obrazem
wstrzymanym westchnieniem
głębią horyzontu zdarzeń

mogłabym być chłodem
wcześniej nieznaną pieszczotą
przegapionym wschodem
bielą iskrzącą przed stopą

mogłabym być ciszą
jutro szepniętym wyznaniem
myślą co kołysze
wierszem co może powstanie

mogłabym być głodem
wkrótce zastygłą słodyczą
tajemnym ogrodem
czczością drzemiącą w ukryciu

mogłabym być tchnieniem
kiedyś rozkwitłym bukietem
skrywanym pragnieniem
pustką za autoportretem

strzępek myśli

dwadzieścia cztery kręgi
pacierza
na twardym łóżku
odciśnięte
wszystkie grzechy świata
byłam
twoim oknem na
prawdę

powidoczki

chłód rozciera granat nocy
pierwszy uśmiech zabiera światło
na ceglanym dziedzińcu
nieoczekiwanie zsycha się
rozdeptana kromka chleba
okruszynkami chrzęści
skrzy ziarenkami soli
o mandalach wirujących
o polu kłosów zielonych
białym pyłem oprószonych
wstęgą kąkoli przepasanych
baśń opowiada przydrożny świat
oddech płytki plecie sen

kiedy

latarnia gnie się w ukłonie
promiennym spojrzeniem rozprasza
mrok w objęciach wiruje
skrawek światła wspina się na palce
zakręcony piruet trzepoce

ot

zasuszony listek wyblakł
między kartami wiersz
pachnie ulotną wonią druku
kilka rządków ciurka
reportaż z życia wzięty

miasto zasypia spokojnie

miasto
wykrętnych odpowiedzi
tętni skrycie labirynt
coraz wolniej pulsuje
aż gaśnie okno za oknem
zasypia
ostatni śpieszny oddech
wciągnięty do ewidencji
sześcianami powietrza
w krtani zastyga
spokojnie

jutro

będę kochała
dalej niż dzisiaj
o dzień o noc o wiersz
każdego ranka obiecuję
sobie że napiszę arcy
dzieło a każdej nocy
żałuję że wczoraj
mi się nie udało
śnię poematy stychiczne
o koralowych plażach
o piaskowych morzach
stąpam po wietrznej
zmarzlinie i czuję
ostrze tasaka