…

o bólu
nie
mówię za wiele
było go
w moim życiu
by
jak ból

spotkanie z ryfke

miejscem wyświechtanym
jak parkowa ławka
dzieliła się z kotem
gołąbkiem złapanym
na sznurek ukręcała
mu główkę skubała
rozkrajała patroszyła
nie wyobrażam sobie
tego ale ja nie mam
siódemki głodnych dzieci

powiedz po co jesteś

no powiedz
kto wrzuca do szuflady
poduszkę do igieł
i przysypuje ją
stertą niepotrzebnych słów
i po co
żeby jakaś idiotka
szukała po omacku świec
bo jest awaria życia
tu jesteś
z gotowym opatrunkiem
to stąd ten rumor w kuchni
nie dmuchaj nie całuj
zepsute zaklęcia
nie zatamują milczenia

magia

zaczaruję cię od nowa
słowem gestem czy uśmiechem
znowu będę szmaragdowa
znowu będę gonić echo

podaruję ci raz jeszcze
rzęsy kroki albo siebie
pewnie nawet się nie zmieszczę
na tym twoim nowym niebie

może lepiej to zostawię
miej tam sobie spokój święty
nic że ja się smutkiem dławię
grunt że ty wciąż uśmiechnięty

nie

czemu wciąż mnie zapraszasz
do swojego życia
nie lubię nawet
starej kanapy w twoim domu
na której nigdy nie siedziałam
co mówisz

czemu wzruszam ramionami
z czego się śmieję
ach nienawidzisz
mnie

bal maskowy

nie skazani na banicję
wśród przerostu martwej tkanki
bez nadziei na ambicje
polak węgier dwa bratanki

korowody ciał przybranych
w gest uśmieszek ciasny móżdżek
na obrusie zachlapanym
głód wyskrobał łyżką bruzdę

nie skazani na zabawę
dno kieliszka środek szklanki
dwa widelce szkliste brawo
polak polak dwa bratanki

paryż

szum fontanny
daleki pogłos sztucznych ogni
z pól elizejskich
cha cha śmiał się chłopiec
który dawno powinien być w łóżku
matka wlewała mu w usta
fałszywego szampana
i klepała z uciechy
w jednopalczaste ręce gdy
zataczał się upojony oszustwem
wreszcie usnął
na barłogu z desek i kartonów
okrył powiekami niewinność dwulatka
przesłoniła go ciżba podchmielonych oddechów
zagłuszył krzyk fajerwerków
wybiła północ

urodziny

podarowałeś mi kwiat
wśród kwiatów piękny
i drzew
słona kropla lęku
umknęła przed westchnieniem
i wreszcie
poszliśmy na lody pistacjowe
co ich
nie lubię
ciebie łupnęło w kłykciu
a ja miałam usta czerstwe
pączka z marmoladą

spacer

igła smukła sosnowa
przysiadła we włosach
na chwilę palcami wyjętą
ulegając prawu grawitacji
sfrunęła na szosę
zostawiła po sobie
kroplę cierpkiej żywicy

gospodarz

miał głos
zduszony lawiną lat
gardłowy
postrzępiony
na sosnowych igłach
dziwnie przeciągał sylaby
lepkie wiśniowe
niby zagrodowy Pan Bóg
rozdzielał strawę imiona
Kot Klaczka Kotka

wrzesień 2012, historie przebrzmiałe