amorino

wypij wino piękna pani
kielich dzwoni w srebrnych palcach
do dna wypij niech się stanie
do dna i zatańczmy walca
nie chcę twoich ust czerwonych
w cudzy mankiet wbitych zębów
nie chcę złudzeń utraconych
ani bajek o złym mężu
rozejdziemy się za chwilę
ty do domu ja do diabła
czemu wina nie wypiłaś
czemu nagle tak pobladłaś
kielich pełny piękna pani
cóż to wypadł z drżących palców
co się stało nie odstanie
stop orkiestra już po walcu

zza

węgła wyjrzał wiersz
parasolem pasiastym
koła biało-żółte kreślił
sznureczkiem ściekał
na kalosze seledynowo
roztupane w kałuży

nuda

wyśniłam ranny wiatr
jagodowy jak gałka lodów
wciśnięty w stożek
kruchych rąbów spirale
rozpisałam na czynniki
pierwsze kształty smaki wonie
nuda
może nie powinnam być
tak okrutnie analityczna
rozłożyłam na cząstki
elementarne zasady żrące
spokój co znowu
tylko dotyku zabrakło

tak

nagle
ścichły
storczyki w wazonie
patrz no a jeszcze przed chwilą
tyle do powiedzenia a teraz nic
to przez ten upał
między nami
mówiąc

marzenia

woń niezawisła
mogą pachnieć jak różana herbata
albo właśnie skończony obraz

wzór nieutkany
dopiero musną jak płatek popiołu
czy też rzęsy młodej dziewczyny

głos niewezbrany
zaczną łkać jak kryształowe kielichy
lub figlarny smyczek po pile

toń niedojrzała
kiedyś zastygną jak bita śmietana
czy morze tyrreńskie w letni dzień

smak nieroztarty
będą drżeć na koniuszku języka
i w grudkach lutowego śniegu

motyl

motyl niecnota po łąkach się błąkał
wśród traw żywot pędził nietrwały
rosą poiła go słodka poziomka
złocienie chłodu mu użyczały

gdy macierzankę uwodził płochliwą
dumną azalię rozlśniło słońce
zapałał motyl uczuciem prawdziwym
wyszeptał słowa miłością tchnące

dzwonki kielichy uniosły beztrosko
samotny rumian pobladł zazdrośnie
nachyłek przytaknął zgorszonym groszkom
mokrzycznik rozszlochał się żałośnie

hen za opłotki wysiały się plotki
bławatki paplały i konwalia
niecierpek z przekąsem rzekł do tymotki
kto by pomyślał – taki azalians

już wiem

uśmiech w kolorze fiołków
pytałam co to znaczy
bo nie wiedziałam jeszcze
że w życiu jest inaczej
że nie na wargach siada
figlarny płocholicy
ale że kroplą tęczy
odbija się w źrenicy

zwierzenia nad ranem

nie rozumiem światła
chyba
smugi deszczu
i tasiemka zgiełku
wzruszenie
ramion jednoznaczne
zjełczała kromka starego porządku
a ty wal pięściami
wyłamuj palce wrogom cudzym
tylko nie milcz
tak bezwstydnie

na błękicie

przyplątał się
i odpędzić nie mogę
ot
błąka się
u
nasady włosów
spod
ramienia wygląda
a tupnę nogą
strzepnę z palców
sio
wierszu cudzy

bliskość

widzisz
jak płyną myśli
nasze
i cudze postrzępione niebiesko
zobacz
jak kapie smutek
z prochowca tego pana
spójrz
parasole jak łuski
a ja stoję na balkonie
i macham do ciebie